თუ გავაცნობიერებთ, რომ ამ სამყაროში ვერაფერი გვაკმაყოფილებს, ამის ყველაზე სარწმუნო ახსნა იქნება ის, რომ ჩვენ სხვა სამყაროსთვის ვართ შექმნილნი.
აბსურდიზმი (ასევე ცნობილია, როგორც „აბსურდის ფილოსოფია“) არის ფილოსოფიურ შეხედულებათა სისტემა, რომლის მიხედვითაც ადამიანის არსებობა აზრს არის მოკლებული. აბსურდიზმის თანახმად, უშედეგოა ყოველი მცდელობა ადამიანის არსებობის მნიშვნელობისა და მისი სიცოცხლის ფასეულობის ძიებისა, რაკიღა ეს შეუძლებელია ირაციონალური სამყაროს უმიზნო არსებობაში. ეს არის კონფლიქტი ადამიანის მიერ არსებობის მნიშვნელობის ძიებასა და მისი პოვნის შეუძლებლობას შორის.
აბსურდიზმი ეგზისტენციალიზმის ფილოსოფიის ნაწილია, რომელიც, თავისი ფესვებით, უკავშირდება XIX საუკუნის დანიელი ფილოსოფოსის, სიორენ კირკეგორის შეხედულებებს. აბსურდიზმმა, როგორც მწყობრმა ფილოსოფიურმა კონცეფციამ, განვითარება პოვა ალბერ კამიუს ნაწარმოებში „სიზიფეს მითი“, რომელიც ეყრდნობა შესტოვის, ბერდიაევის, ჰუსერლის, დოსტოევსკის, ნიცშესა და კირკეგორის იდეებს. მეორე მსოფლიო ომით გამოწვეულმა დამანგრეველმა შედეგებმა შექმნა ისეთი სოციალური გარემო, რომელმაც უბიძგა აბსურდისტული იდეების განვითარებას და გავრცელებას, განსაკუთრებით, ომით განადგურებულ საფრანგეთში.
სიორენ კირკეგორი
მე-19 საუკუნის დანიელი ფილოსოფოსი სიორენ კირკეგორი აბსურდის ფილოსოფიის წინამორბედად მიიჩნევა. მის ფილოსოფიას შეიძლება ირაციონალისტური ვუწოდოთ, რადგან მასში ადგილი არ აქვს გონებას, რადგანაც ეს გახლავთ სამყარო აბსურდისა და რწმენისა, რომლებიც ერთ მთლიანობადაა შერწყმული. აბსურდის თეორია მის ბევრ ნაშრომში განიხილება, მათგან ყველაზე ფართოდ განხილულია 1843 წელს დაწერილ ტრაქტატში „შიში და ძრწოლა“. აბსურდის განმარტებისათვის კირკეგორი იყენებს ბიბლიური პერსონაჟის, აბრაამის მაგალითს, რომელიც ხსენებული ნაშრომის მთავარ გმირად გვევლინება.
კირკეგორისათვის აბრაამი არის აბსურდისა და რწმენის განსახიერება, იმ მთავარი პრინციპებისა, რომლებზეც უნდა ემყარებოდეს ადამიანის არსებობა. მისთვის აბსურდი არის ის, რასაც ადამიანი უშუალოდ რწმენისკენ მიჰყავს. როგორც კი ვაღიარებთ სამყაროსა და ადამიანის არსებობის აბსურდულობას, მაშინვე მთელი ჩვენი არსებობა დაიყვანება რწმენამდე, უსაზღვრო რწმენამდე, რომელიც აბსურდამდე დადის, აბრაამისეულ რწმენამდე. აბრაამს აბსურდულად სწამს. მის რწმენაში არ არის ადგილი გონებისათვის. მისი რწმენა სრულიად უკუაგდებს გონებას და უსიტყვოდ მიჰყვება ღვთის ნებას. სწორედ ეს აბსურდული რწმენა იქცა კირკეგორის ფილოსოფიის საფუძვლად. ის აღიარებდა, რომ არ შეეძლო აბრაამის გმირობის გამეორება, როგორი ფორმითაც არ უნდა ყოფილიყო ის გამოხატული.
რელიგიის კირკეგორისეულ გაგებაში, რელიგიის ცენტრში იყო ცოდვით დაცემა, ღვთისაგან ადამიანის განდგომა და მისი განდევნა სამოთხიდან. ცოდვით დაცემა ადამიანში გამოვლენილი ეგოიზმია,რომელიც ასევე აბსურდულად შეიძლება მივიჩნიოთ, რამეთუ ღმერთის ჭვრეტისას, მის სიახლოვეში ყოფნისას, მისი ქმნილების დანახვისას, ეგოისტური აზრი აბსურდულ ხასიათს იძენს, მაგრამ ადამიანი ხომ თავად არის აბსურდი. კირკეგორს გამოაქვს დასკვნა იმასთან დაკავშირებით, რომ ღმერთს მთელი კაცობრიობის სიკვდილი სურს.
ფილოსოფოსის მიხედვით, რწმენას ხელს უშლის აზროვნება: როცა ადამიანი თავის არსებობას აზროვნებასთან აიგივებს, ის თავის თავს განსაზღვრავს, როგორც მოაზროვნე არსებას და შედეგად კვდება რწმენა. წიგნში „შიში და ძრწოლა“ კირკეგორი იკვლევს რწმენის ფენომენს. მისთვის რწმენა არ არის დაკავშირებული გონებასთან, ვინაიდან ის ირაციონალურია. რწმენა განსხვავდება ეთიკისა და სათნოებათაგან. ის გახლავთ „უმაღლესი ირაციონალურობა“ არსებული ეთიკის მიღმა, ეთიკისა, რომელიც აზროვნებას ეფუძნება. რწმენა ადამიანის განვითარების უმაღლესი სტადიაა, რომელსაც ძალუძს გონების გარეშე არსებობა.
ალბერ კამიუ
ალბერ კამიუ კირკეგორის შესახებ საუბრობს თავის ფილოსოფიურ ესეიში „სიზიფეს მითი“. ფრანგი ფილოსოფოსისათვის კირკეგორი არის ის, ვინც აბსურდზე წერდა, თუმცა მისი გაგება ვერ შეძლო. კამიუს სრულიად განსხვავებულად ესმის აბსურდი.
ჩვენი სამყაროს აბსურდულობა ადამიანის თავისუფლების არარსებობა და ის პარადოქსებია, რომლებითაც აღსავსეა ცხოვრება. კამიუსათვის აბსურდი თავად ადამიანის არსებობაა, მისი გაუცხოება მსოფლიოსგან და ასევე, სამყაროსგან.
კამიუს აბსურდი დაკავშირებულია იმასთან, რაც ადამიანის ყოველდღიური ცხოვრების საზღვრებს მიღმაა, მაგრამ, ამასთან, მას აბსურდი ესმის, როგორც „ამ წუთისოფლის გამოცდილების ნარჩენი“, ანუ ის, რაც ჩვენ გვიკავშირდება, რაც ჩვენი გაგების დიაპაზონს არ სცდება, რადგან აბსურდი ხომ გაცნობიერებული უნდა იქნეს ადამიანის მიერ.
კირკეგორის აბსურდი კი დაკავშირებულია ჩვენს ყოველდღიურობასთან და ასევე თავისუფლების არმქონე კონკრეტულ პიროვნებასთან, მაგრამ თავად ფილოსოფოსისათვის აბსურდი განისაზღვრება, როგორც რაღაც, რაც სხვა სამყაროდან არის. კამიუ ამბობს, რომ კირკეგორის გაგება რთულია, რადგან მის შრომებში არ არის მკაფიოდ გამოხატული გაგებანი. კამიუ ასევე შენიშნავს, რომ ბავშვობაში გადატანილ ტრავმათა გამო, კირკეგორისათვის რელიგიის მახასიათებლებად იქცა ანტონიმები და პარადოქსები და ის, რაც ადრე მას აშინებდა, თრგუნავდა და სასოწარკვეთილებაში აგდებდა, ახლა სინათლის სხივად, იმედად, ჭეშმარიტებად იქცა და აბსურდულობაც სწორედ ეს არის.
კამიუ აგრძელებს კირკეგორის აზრს ცოდვასთან დაკავშირებით. ცოდვა ის არის, რაც ადამიანს ყოფს ღმერთისგან, აბსურდს ადამიანი ღმერთამდე არ მიჰყავს. სწორედ ამიტომ, კამიუ ამ აზრს ასე გამოხატავს: „აბსურდი არის ცოდვა ღმერთის გარეშე.“
სიზიფეს მითი
„სიზიფეს მითი“ ალბერ კამიუს ფილოსოფიური ესეია, რომელშიც კამიუ წარმოგვიდგენს აბსურდის ფილოსოფიას: მნიშვნელობის, ერთიანობისა და სიცხადის ამაო ძიებას ადამიანის მიერ ამ ბუდნოვან სამყაროში, რომელიც ღმერთსა და მარადისობას არის მოკლებული. აბსურდის რეალიზება მოითხოვს თვითმკვლელობას? კამიუ ამბობს: „არა. ის ამბოხს მოითხოვს.“ შემდეგ კი აყალიბებს რამდენიმე მიდგომას აბსურდული ცხოვრებისადმი.
ბოლო თავში ადამიანის ცხოვრების აბსურდულობა შედარებულია სიზიფეს სიტუაციასთან. სიზიფე ბერძნული მითოლოგიის პერსონაჟია, რომელსაც ღმერთებმა მიუსაჯეს აზრს მოკლებული დავალების შესრულება: სიზიფე ლოდს მიაგორებს მწვერვალამდე მხოლოდ იმიტომ, რომ დაინახოს, როგორ დაგორდება ის მთიდან და ასე გრძელდება დაუსრულებლად. ესეის დასკვნა ასეთია: „თავად ბრძოლა საკმარისია იმისათვის, რომ აღავსოს ადამიანის გული. ადამიანმა სიზიფე ბედნიერი უნდა წარმოიდგინოს.“
კირკეგორი და კამიუ ცხოვრების აზრის შესახებ
აბსურდიზმის თანახმად, ადამიანი ყოველთვის ცდილობდა ცხოვრების აზრის პოვნას. ეს ძიება, ტრადიციულად, მთავრდებოდა ორიდან ერთი შედეგით: პირველი, დასკვნა იმის შესახებ, რომ ცხოვრება უაზროა და ადამიანის ხელთ მხოლოდ ის არის, რაც აქ და ახლა აქვს, ხოლო მეორე, სიცარიელის შევსება უმაღლესი ძალის (ღმერთი ან რელიგია) მიერ დადგენილი მიზნის მეშვეობით.
მეორე შემთხვევაშიც კი მაინც ჩნდება კითხვა: რა მიზანი აქვს ღმერთს? კირკეგორს სჯეროდა, რომ არ არსებობს ადამიანის გონებისათვის გასაგები ღმერთის მიზანი, რაც ღვთისადმი რწმენას აბსურდულად აქცევს.
ზოგისათვის თვითმკვლელობაა გამოსავალი ყოველგვარ აზრს მოკლებული ცხოვრების ამაოებისგან გასაქცევად, მაგრამ კამიუსთვის თვითმკვლელობა არ არის გამოსავალი, რადგან თუ ცხოვრება ნამდვილად აბსურდია, უფრო მეტი აბსურდი იქნება მასთან დაპირისპირება. ნაცვლად ამისა, უნდა ჩავერთოთ ცხოვრების დინებაში და შევურიგდეთ ფაქტს, რომ უმიზნო სამყაროში ვცხოვრობთ.
კამიუს აზრით, ადამიანებმა თავად უნდა მიანიჭონ მნიშვნელობა საკუთარ ცხოვრებას, რაც შესაძლოა, სულაც არ იყოს ცხოვრების ობიექტური მნიშვნელობა, თუმცა ეს ადამიანს აძლევს მიზანს, რისკენაც მან უნდა ისწრაფოს. ამასთან, კამიუ შენიშნავდა, რომ ადამიანი ყოველთვის უნდა იცავდეს ირონიულ მანძილს ამ გამოგონილ მნიშვნელობასა და აბსურდის ცოდნას შორის, თუ არადა გამოგონილი მნიშვნელობა დაიკავებს აბსურდის ადგილს.
კამიუმ წამოაყენა იდეა „შერიგების გარეშე მიღებისა“ და ასევე იმ საკითხის შესახებ, შეუძლია თუ არა ადამიანს, ცხოვრობდეს „რაღაცაზე დაყრდნობის გარეშე“ და გამოხატავდეს „გაცნობიერებულ პროტესტს“ აბსურდულობისგან თავის არიდების წინააღმდეგ.
ქვეყნიერებაზე, რომელიც მოკლებულია უმაღლეს აზრსა და იმქვეყნიური სამსჯავროს იდეას, ადამიანი ხდება სრულიად თავისუფალი. სწორედ ამ თავისუფლების მეშვეობით ადამიანს შეუძლია იმოქმედოს, როგორც მისტიკოსმა (რაიმე ზებუნებრივი ძალისადმი მიმართვის მეშვეობით) ან როგორც „აბსურდის გმირმა“ (ამგვარი იმედის წინააღმდეგ გამოხატული პროტესტის მეშვეობით). ამ წუთიდან „აბსურდის გმირის“ მიერ იმედზე უარის თქმა ხდება მისი განსაკუთრებული უნარი, იცხოვროს აწმყოში მგზნებარებით.
კამიუს მთავარი იმედგაცრუება გამომდინარეობდა მსოფლიოში არსებული ტანჯვისა და ბოროტების პრობლემიდან. იმ ტკივილისა და ტანჯვის გამო, რომელსაც ის გარშემო ხედავდა, მას არ შეეძლო ერწმუნა, რომ ყოვლისშემძლე და კეთილ ღმერთს ძალუძდა, ამდენი უსამართლობისათვის ეყურებინა და არაფერი მოემოქმედებინა. მისი აზრით, ასეთი ღმერთი არ იყო ღირსი იმისა, რომ ადამიანებს ერწმუნათ მისი. კამიუ, სხვა მრავალი ადამიანის მსგავსად, ცდილობდა, თავად მიენიჭებინა მნიშვნელობა საკუთარი ცხოვრებისათვის ამ აზრს მოკლებულ სამყაროში. ამისათვის ის თანაგრძნობას იჩენდა ტანჯვაში მყოფთა მიმართ და სხვებსაც ამისკენ მოუწოდებდა.
მონანიება და რწმენა
„ადამიანი სამუდამოდ განდევნილია, რამეთუ არც მოგონება აქვს დაკარგული სამშობლოს შესახებ და არც იმედი აღთქმული ქვეყნისა.“ ‒ წერს კამიუ. როგორც ვხედავთ, ის ბიბლიურ ტერმინოლოგიას იყენებს. ქრისტიანული თვალსაზრისით, ჩვენ თავად ჩავახშეთ საკუთარ თავში „სამშობლოს“ შესახებ მოგონება და უარი ვთქვით იმედზე.
ეს ჩვენი ცოდვაა, ჩვენი არჩევანი. სიცოცხლე არ არის უაზრო. ეს ჩვენ უარვყოფთ მის აზრს ჩვენივე ურწმუნოებისა და ურჩობის გამო. აბსურდი არ არის დამახასიათებელი არსებობისათვის. ეს არის შედეგი ჩვენი ტრაგიკული ამბოხისა, რომელიც მოვაწყვეთ მის წინააღმდეგ, ვინც თავად არის სამყაროს აზრი და მიზანი. აბსურდის ჩვენეული განცდა, აზრის ძიება მოწმობს იმაზე, რომ ჩვენ რაღაც დანიშნულებისათვის ვართ შექმნილნი და განვუდექით მას. იმისათვის, რომ ათეისტებად დავრჩეთ, უნდა დავიჯეროთ, რომ ეს ევოლუციის გვერდითი ეფექტია, ევოლუციისა, რომელიც საკვებისა და მდედრებისათვის გამართული მეტოქეობის უსასრულოდ ხანგრძლივი პროცესია. მაგრამ აზრისა და მნიშვნელობის შესახებ ფიქრი და მისი ძიება ხომ მხოლოდ დაგვაბრკოლებდა ამ ევოლუციური მეტოქეობის გზაზე წინსვლაში? მაშ, საიდან არის ჩვენში უნარი ცხოვრების აზრისა და დანიშნულების ძიებისა?
წმინდა წერილი პასუხობს ამ კითხვას: ეს იმიტომ, რომ ჩვენ შექმნილნი ვართ იმისათვის, რომ ვეძიოთ და ვპოვოთ. სამყაროს, სადაც ვცხოვრობთ, აქვს მიზანი და დანიშნულება. სამყაროში თამაშდება დრამა, რომელიც ძალიან ღრმა აზრით არის აღსავსე და ჩვენ ყველანი ამ დრამის მონაწილენი ვართ. სამყარო არეულად გაფანტული ასოების ქაოსი როდია, არამედ წიგნი, რომელსაც ჰყავს თავისი ავტორი. სამყარო გაჯერებულია აზრით და მასში არაფერი ხდება შემთხვევით და უაზროდ.
ჩვენ უსასრულოდ სახიერმა და ყოვლისშემძლე ღმერთმა მოგვიწოდა ყოფად; ღმერთმა, რომელმაც იმისათვის შეგვქმნა, რომ მასთან ერთად გავიზიაროთ მარადიული სიცოცხლის სისრულე, სიხარული და სიყვარული. და როცა ის აღასრულებს ჩვენში თავის მოქმედებას, უსაზღვროდ ბედნიერნი ვიქნებით; ვპოვებთ იმაზე გაცილებით უფრო მეტს, ვიდრე ვოცნებობდით და ვიმედოვნებდით.
ამგვარ რწმენას ზოგიერთები სერიოზულ არგუმენტს უპირისპირებენ ‒ ტანჯვისა და სიკვდილის უაზრობა, რომელშიც რთულია რაიმე უმაღლესი აზრის დანახვა. ერთნი ამბობენ: „როგორ შეიძლება გწამდეს, როცა სიმსივნით ხარ დაავადებული?“ ამაში ისინი გულისხმობენ იმას, რომ სიკვდილი თვალსაჩინოდ გვიჩვენებს, რაოდენ უაზრო და განწირულია ადამიანის სიცოცხლე. მეორენი კი ამტკიცებენ: „როგორ შეიძლება არ გწამდეს, როცა სიმსივნით ხარ დაავადებული?“ ამით ისინი მიუთითებენ იმაზე, რომ სიკვდილის პირისპირ კიდევ უფრო მეტად გვიმძაფრდება იმედის მოთხოვნილება.
„მან რწმენა დაკარგა მას შემდეგ, რაც მისი ოჯახი ტრაგიკულად დაიღუპა.“ ‒ ამბობენ ერთ ადამიანზე. „ის უფრო მეტად რელიგიური გახდა მას შემდეგ, რაც მისი ოჯახი ტრაგიკულად დაიღუპა.“ ‒ ამბობენ მეორეზე. ტრაგედია კარგად განმარტავს ორივე შემთხვევას, მაგრამ როგორია რწმენისა და ურწმუნოების დამოკიდებულება ტრაგედიისადმი? ათეისტები არგუმენტად ტანჯვისა და ტკივილის არსებობას იყენებენ. აქვე გავიხსენოთ, რომ ხშირად გვესმის მოსაზრებანი იმასთან დაკავშირებით, რომ რელიგია ტკივილისა და უძლურების ნაყოფია. ადრე ადამიანის ცხოვრება „მწუხარე, საცოდავი და ხანმოკლე“ იყო, სავსე შიშითა და ტანჯვით; ამიტომაც ადამიანები ნუგეშს წარმოსახვით „ზეცაში“ ეძებდნენ, სადაც ღმერთი თანაგრძნობით ისმენდა მათ ჩივილს და სიკვდილის შემდეგ უხვად დაჯილდოებას ჰპირდებოდა ამქვეყნად გადატანილი შიმშილის, სიცივისა და აუტანლად მძიმე შრომისათვის. მაგრამ ახლა მეცნიერებამ ადამიანები (რომლებიც ერთ დროს ბუნების შეუცნობელ ძალთა წინაშე ძრწოდნენ) აქცია ძლიერ, ამაყ და დამოუკიდებელ ადამიანებად (?!); დამარცხდა შიმშილი და სნეულებანი, ცხოვრება უფრო ხალისიანი გახდა და ზეციური ნუგეში აღარაფერში გვჭირდება.
მაგრამ ვერც კი მოვასწარით, სათანადოდ აღგვენიშნა გონების გამარჯვება ბუნების ბნელ ძალთა წინააღმდეგ, რომ ჩვენი რწმენის კრიტიკოსებმა მაშინვე გვამცნეს, რომ ადამიანის სიცოცხლე ტრაგიზმით არის გაჯერებული. მიგვითითებენ სრულიად უდანაშაულო ადამიანთა დაღუპვაზე, რისი მომსწრენიც ყოველდღე ვხდებით: „მშობლები კარგავენ შვილებს, შვილები კარგავენ მშობლებს. ცოლები და ქმრები ეყრებიან, რათა აღარასოდეს იცხოვრონ ერთად. მეგობრები ნაჩქარევად ემშვიდობებიან ერთმანეთს და არც კი ეჭვობენ, რომ ეს მათი უკანასკნელი შეხვედრაა. ჩვენი ცხოვრება დანაკარგის გრანდიოზული დრამაა.“
ადამიანის ცხოვრების ტრაგიზმი თვალსაჩინოა და უგუნურება იქნებოდა ამის უარყოფა. მაგრამ ნუთუ ამას ადამიანები ადრე საერთოდ ვერ ხვდებოდნენ? ხვდებოდნენ და სწორედ ტრაგიზმის გაცნობიერება აღძრავდა მათში ღმერთისმიერი ხსნის რწმენას. ახლა კი იმავე გარემოებებმა ურწმუნოებისკენ უნდა გვიბიძგოს? მაშ, რის სასარგებლოდ წამოყენებული არგუმენტი ყოფილა ჩვენი ცხოვრების ტრაგიზმი? ჯერ გვეუბნებიან, რომ ადრე ადამიანებს იმიტომ სწამდათ ღმერთის, რომ ხანმოკლე იყო მათი სიცოცხლე და აღვსავსე მწუხარებით, ახლა კი გვეუბნებიან, რომ ღმერთის რწმენა შეუძლებელია, რადგანაც ჩვენი სიცოცხლე ხანმოკლეა და მწუხარებით აღსავსე.
სახარების მოწინააღმდეგებს სურთ, თვალები აგვიხილონ: თურმე ქვეყნიერება ბოროტებაში წევს (1-ლი იოანე 5:19), ადამიანის გული ცბიერი და გაუსწორებელია (იერემია 17:9); მოღალატენი ღალატობენ, და ღალატით ღალატობენ მოღალატენი (ესაია 24:16).
ისინი წმინდა წერილის სიტყვებს იყენებენ (რომლებიც სრულიად შეესაბამება არსებულ სინამდვილეს) იმისათვის, რომ გააბათილონ იგივე წმინდა წერილი. ის, რომ ღვთისმოსავი ადამიანები ხშირად იდევნებიან და მრავალ ტანჯვაში ცვივდებიან, არგუმენტია ურწმუნოთა ხელში ღვთის რწმენის საწინააღმდეგოდ, თუმცაღა ბიბლიაში მკაფიოდაა დაწერილი, რომ „მრავალი ჭირით გვმართებს ღვთის სასუფეველში შესვლა“ (საქმეები 14:22).
მოციქულებსაც და ყველა დროსა და ერში მცხოვრებ სხვა ქრისტიანებსაც კარგად ესმოდათ, რომ ქვეყნიერება (და მათივე ცხოვრებაც) სავსეა ტკივილით. ქრისტიანობა ხსნის სარწმუნოებაა, რომელიც გვეუბნება, რომ ქვეყნიერება, სადაც ვცხოვრობთ და თავად ჩვენც, კატასტროფულ მდგომარეობაშია.
ის, ვინც ქრისტიანებს ეუბნება, რომ ქვეყნიერება საშინელ მდგომარეობაშია, ჰგავს ადამიანს, რომელიც საავადმყოფოში შევარდება და ავადმყოფებს ეუბნება, რომ ისინი თურმე ავად არიან. ეს უკვე ვიცით, მაგრამ რა პასუხს იძლევა ქრისტიანობა?
ქრისტიანული რწმენა არ მოგვიწოდებს იმისკენ, რომ თვალი დავხუჭოთ მსოფლიოში არსებულ ბოროტებასა და სიბინძურეზე. პირდაპირ რომ ვთქვათ, სახარება არის ისტორია მართალი კაცის სასტიკი მკვლელობის შესახებ; ისტორია ორგული მეგობრების, ერთი მოწაფის მიერ გაცემისა და მეორის მიერ უარყოფის შესახებ; ისტორია სასტიკი ჯარისკაცებისა და გულგრილ თანამდებობის პირთა შესახებ; ისტორია გაცრუებულ იმედთა შესახებ; ისტორია მძიმე სულიერ და ფიზიკურ ტანჯვათა და სიკვდილის შესახებ; ისტორია, სადაც თითქოს ადამიანის ცოდვის მიერ გამოწვეული აბსურდი და უაზრობა მეფობს, მაგრამ ეს ისტორია სრულდება წარმოუდგენელი შედეგით: ჯვარცმულის მკვდრეთით აღდგომით! მოწაფეებმა ხომ ის ცოცხალი იხილეს. „განა ასე არ უნდა დატანჯულიყო ქრისტე და შესულიყო თავის დიდებაში?“ (ლუკა 24:26). აღდგომა არის ის, რაც აზრს ანიჭებს ყოველივეს, რაც მანამ მოხდა. ის, რაც დაბნეულ მოწაფეებს საშინელ მარცხად ეჩვენებოდათ, ცოდვასა და ბოროტებაზე ტრიუმფალურ გამარჯვებად იქცა; ის, რაც უაზრო სიკვდილი იყო, ერთი შეხედვით, ცენტრალურ მოვლენად იქცა ხსნის ისტორიაში.
ისტორიის ცენტრში დგას ჯვარი ‒ დაკავშირებული ცოდვით გამოწვეულ ტკივილთან, დაბნეულობასა და აბსურდთან ‒ და აღდგომა, რომელიც გვაუწყებს მთელი ქმნილების გამოსყიდვის შესახებ, იმ დიდებისა და სიხარულის შესახებ, რისთვისაც ღმერთმა შექმნა კიდეც ყოველივე. ეს ასევე შეიძლება გახდეს ცალკეული ადამიანის ცხოვრების ისტორიაც.
ჩვენ ვიცით, რომ ღვთის მოყვარულთ, რომელნიც მისი განზრახვით არიან ხმობილნი, ყველაფერი შეეწევათ სასიკეთოდ.
ქრისტიანის ტანჯვა (არა აუცილებლად რწმენის გამო ტანჯვა) არასოდეს არის უაზრო. ქრისტემ თავისი მორწმუნეები თავის ტანჯვათა და სიკვდილის მოზიარეებად აქცია და ის მათ თავისი აღდგომის მონაწილეებადაც აქცევს.
არამედ ხარობდეთ, როგორც ქრისტეს ვნებათა თანაზიარნი, რათა მისი დიდების გამოცხადებითაც იხარებდეთ და ილხენდეთ.
გამოყენებული წყაროები: