გულახდილად რომ გითხრათ, ზოგჯერ ღვთისმსახურებაზე გალობისას ცრემლად ვიღვრები, მაგრამ არა ღვთის მიმართ მადლიერების გამო (თუმცაღა უფალ იესოს მიერ ჩემთვის გაღებული მსხვერპლი ძალიან ეხება ჩემს გულს). თუ უფრო მეტად ჩავუღრმავდები, რაღაც შეუსაბამო და დამაბნეველ ემოციას აღმოვაჩენ. ეს არის მიტოვებულობის გრძნობა.
ამაზე ვწერთ საგალობლებს, ამ საკითხის შესახებ ვასწავლით, მშვენიერ ნახატებს ვხატავთ კეთილი მწყემსის გამოსახულებით, რომელიც ოთხმოცდაცხრამეტ ცხვარს ტოვებს და მიდის ერთის საძებრად.
რომელიმე თქვენგანს რომ ასი ცხვარი ჰყავდეს და ერთი დაეკარგოს, განა არ დატოვებს ოთხმოცდაცხრამეტს უდაბნოში და არ წავა დაკარგულის საძებნელად, ვიდრე არ იპოვის.
მიუხედავად ამ მშვენიერი იგავისა დაკარგული ცხვრის ძიებისა და სახარების უწყების შესახებ, ხშირად ვგრძნობ თავს მიტოვებულად, არადა მე იმ ოთხმოცდაცხრამეტს ვეკუთვნი.
არსებობს შესანიშნავი ნახატები, რომლებზეც ასახულია, როგორ ბრუნდება უძღები ძე მამასთან, რომელიც ფართოდ გაშლილი ხელებით ხვდება მას და გულში იკრავს.
ადგა და წავიდა თავის მამასთან. როდესაც ჯერ კიდევ შორს იყო, მამამ დაინახა და შეებრალა. გამოიქცა, ყელზე მოეხვია და აკოცა. და უთხრა: ‘მამა! შევცოდე ზეცის მიმართ და შენ წინაშე. ღირსი აღარ ვარ, რომ შენს ძედ ვიწოდებოდე.’ უთხრა მამამ თავის მსახურებს: ‘სასწრაფოდ მოიტანეთ საუკეთესო სამოსი და ჩააცვით, გაუკეთეთ ბეჭედი ხელზე და ფეხსაცმელი ჩააცვით ფეხზე. მოიყვანეთ ნასუქალი ხბო და დაკალით. ვჭამოთ და გავიხაროთ, რადგან ეს ჩემი ძე მკვდარი იყო და გაცოცხლდა, დაკარგული იყო და გამოჩნდა.’ და დაიწყეს მხიარულება. ხოლო მისი უფროსი ვაჟი მინდორში იყო. რომ მოდიოდა და სახლს მიუახლოვდა, მუსიკისა და ცეკვა-თამაშის ხმა შემოესმა. დაუძახა ერთ მსახურთაგანს და ჰკითხა: ‘ეს რა ამბავია?’ მან უთხრა მას: ‘შენი ძმა მოვიდა და მამაშენმა ნასუქალი ხბო დაკლა, რაკი მრთელი დაუბრუნდა.’ გაბრაზდა და შესვლა აღარ უნდოდა. მამამისი გამოვიდა და იწვევდა შინ. მიუგო და უთხრა თავის მამას: ‘აჰა, რამდენი წელია გემსახურები, არასოდეს შენს ბრძანებას არ გადავსულვარ და არასოდეს მოგიცია ერთი ციკანიც კი, რომ ჩემს მეგობრებთან ერთად გამეხარა. ხოლო როცა მოვიდა ეს შენი ძე, რომელმაც თავისი ქონება მეძავებთან გაფლანგა, ნასუქალი ხბო დაუკალი.’ მან უთხრა: ‘შვილო, შენ მუდამ ჩემთან ხარ და რაც მაქვს, შენია. მაგრამ უნდა ვილხენდეთ და ვხარობდეთ, რადგან შენი ძმა მკვდარი იყო და გაცოცხლდა, დაკარგული იყო და გამოჩნდა.’
არაჩვეულებრივი იგავია, რომელიც მამის სიყვარულსა და პატიებას საუკეთესოდ გამოხატავს! ის იღებს, ეხუტება და კოცნის მას, ვინც სახლში დაბრუნდა. საკუთარი ეგოიზმით შერცხვენილი ვაღიარებ, რომ მშურს.
ნუთუ არ გესმით, მე უძღები ძის ძმა ვარ.
მე ქრისტიანულ ოჯახში გავიზარდე. მწყემსის ფარაში ვიყავი მუდამ, მამის სახლში ვცხოვრობდი. ვფიქრობდი: „იქნებ მეც უნდა დავიკარგო, რომ მისი ყურადღება მივიპყრო? იქნებ უნდა წავიდე და შემდეგ დავბრუნდე, რომ უძღები ძის მსგავსად დამაფასონ?“
ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად, მოდით, გავიხსენოთ რამდენიმე ადგილი წმინდა წერილიდან. ვის მიმართავს იესო?
ფარისეველნი და მწიგნობარნი დრტვინავდნენ და ამბობდნენ: ‘ცოდვილებს იღებს და მათთან ერთად ჭამს.’
იესომ პასუხი გასცა ფარისევლებს, რომლებიც ცდილობდნენ რჯულის ზედმიწევნითი შესრულებით გამართლებულიყვნენ ღვთის წინაშე. თუმცა, რომაელთა მიმართ წერილში დაწერილია, რომ ყველამ შესცოდა და გამოსყიდვა მხოლოდ ქრისტეს მეშვეობითაა შესაძლებელი.
რადგან ყველამ შესცოდა და მოკლებულნი არიან ღმერთის დიდებას, და უსასყიდლოდ მართლდებიან მისი მადლით, ქრისტე იესოში გამოსყიდვით.
და მაინც, როცა საკუთარ გულში ვიხედები, ვხედავ, რომ მხსნელი მჭირდება. ეგოიზმმა, სიამაყემ და შურმა განმაცალკევა მამისგან. ვინანიებ. უკან მივრბივარ. ის მიღებს. უხარია ჩემი დაბრუნება. ცრემლებით მევსება თვალები. ამჯერად ეს მადლიერების ცრემლებია.
გესმით, რომ მე უძღები ძე ვარ? მე ვარ ის ძე…