ჰოსპიტლის ყოფილმა თანამშრომელმა შეადგინა თავისებური რეიტინგი იმ საკითხების ჩამონათვალისა, რასაც ადამიანები სიკვდილის წინ ყველაზე მეტად ნანობენ.
ერთი ქალი დიდხანს მუშაობდა ჰოსპიტალში და მისი მოვალეობა იყო მომაკვდავი პაციენტების მდგომარეობის გაუმჯობესება. აქედან გამომდინარე, მას უწევდა, რომ პაციენტების სიცოცხლის ბოლო წუთამდე მათთან ყოფილიყო. თავისი დაკვირვებებიდან გამომდინარე, მან აღმოაჩინა ის საკითხები, რასაც სიკვდილის პირას მისული ადამიანები ყველაზე მეტად ნანობდნენ. ეს ერთგვარი რეიტინგი შემდეგნაირად გამოიყურება:
1. ვნანობ, რომ არ მქონდა გამბედაობა – მეცხოვრა ისე, როგორც თავად მსურდა და არა ისე, როგორც ამას ჩემგან სხვები მოელოდნენ.
ეს ყველაზე გავრცელებული სინანულია ადამიანებში. როდესაც ისინი აცნობიერებენ, რომ მათი ცხოვრება თითქმის დასრულებულია, შეუძლიათ უკან მიიხედონ და ადვილად დაინახონ, მათი რომელი ოცნებები დარჩა განუხორციელებელი. ადამიანთა უმრავლესობას საკუთარი ოცნების ახდენაზე არც კი უფიქრია და ისინი იძულებულნი იყვნენ, გარდაცვლილიყვნენ იმის ცოდნით, რომ ეს მათი არჩევანის შედეგი იყო.
ძალიან მნიშვნელოვანია ეცადო, რომ ცხოვრების განმავლობაში აიხდინო რამდენიმე ძირითადი სურვილი მაინც.
იმ მომენტიდან, როდესაც ჯანმრთელობას კარგავთ, უკვე გვიანია, რაიმე მოიმოქმედოთ.
2. ვნანობ, რომ ასე ბევრს ვმუშაობდი.
ეს გრძნობა ჰქონდა მამრობითი სქესის ყველა პაციენტს. მათთან საუბრისას გამოირკვა, რომ ენატრებოდათ თავიანთი ახალგაზრდობა და ურთიერთობები. ისინი ღრმად წუხდნენ იმის თაობაზე, რომ დაკარგეს ცხოვრების უდიდესი ნაწილი ერთფეროვან შრომაზე იმისათვის, რომ მოეპოვებინათ თანხები არსებობისთვის. საპირისპიროს ნანობდა ზოგიერთი ქალი, რადგანაც მათი უმრავლესობა დიასახლისი იყო და ძირითადად არ იყვნენ დაკავებულნი ოჯახებისთვის თანხის გამომუშავებით.
თქვენი ცხოვრების წესის გამარტივებით შეგიძლიათ შეამციროთ თქვენი მოთხოვნილება შემოსავლისა და თანხებისადმი, რომლებიც გგონიათ, რომ გჭირდებათ. ცხოვრებაში უფრო მეტი სივრცის შექმნით თქვენ ხდებით უფრო ბედნიერები და გახსნილები ახალი შესაძლებლობებისთვის.
3. ვწუხვარ იმაზე, რომ არ მქონდა იმის სითამამე, გამომეხატა ჩემი გრძნობები.
ბევრი ადამიანი საკუთარ თავში იკლავდა განცდებს, რათა შეენარჩუნებინათ გარკვეული ურთიერთობები სხვებთან. საბოლოოდ, ისინი თანხმდებოდნენ დამოკიდებული არსებობის სტილზე და არასოდეს ხდებოდნენ ისეთები, როგორებიც უნდოდათ, რომ ყოფილიყვნენ. მრავალი ავადმყოფობის წარმოშობა დაკავშირებულია აღშფოთებისა და ტკივილის განცდასთან.
ჩვენ არ შეგვიძლია სხვების რეაქცია გავაკონტროლოთ. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანები ზოგჯერ უარყოფით რეაგირებას ახდენენ თქვენს ცხოვრებაში მიმდინარე ცვლილებებზე, საბოლოოდ, ამას აჰყავს ურთიერთობები ახალ, უფრო ჯანსაღ დონეზე.
4. ვწუხვარ, რომ არ ვზრუნავდი მეგობრებთან ურთიერთობების შენარჩუნებისთვის.
ხშირად ეს ადამიანები სიკვდილის მიახლოებამდე მართლაც ვერ აცნობიერებდნენ იმ სარგებელს, რაც მოაქვს ძველ მეგობრებთან ურთიერთობის შენარჩუნებას, მაგრამ, სამწუხაროდ, იმ ეტაპზე უკვე დაგვიანებული იყო მეგობრების მოძებნა და ურთიერთობის აღდგენა. უმრავლესობა იმდენად ჩაფლული იყო საკუთარ ცხოვრებაში, რომ მათმა ძველმა მეგობრობამ შეუმჩნევლად ჩაიარა.
ნებისმიერ ადამიანს, რომელიც ცხოვრების აქტიურ წესს მისდევს, ახასიათებს მეგობრული ფასეულობების დაკნინება, მაგრამ როდესაც ისინი სიკვდილის პირისპირ რჩებიან, ცხოვრების მატერიალური მხარეები კარგავს თავიანთ აზრსა და მნიშვნელობას. რა თქმა უნდა, ნებისმიერ ადამიანს სურს, რომ მისი ფინანსური საკითხები იყოს რაც შეიძლება მოწესრიგებული. ასეთ ადამიანებს სურთ, რაიმე სარგებლის მოტანა მათთვის, ვინც უყვართ, მაგრამ, ჩვეულებრივ, ისინი უკვე ძალიან დაღლილები და ჯანმრთელობაშერყეულნი არიან იმისათვის, რომ როგორმე გაუმკლავდნენ ამ ამოცანას.
5. ვწუხვარ, რომ არ მივეცი თავს იმის უფლება, ვყოფილიყავი უფრო ბედნიერი.
სინანულის ეს სახეობა იყო საოცრად საერთო. ბევრს ბოლომდე არ ესმოდა ის, რომ მათი ბედნიერება მათ არჩევანზე იყო დამოკიდებული. ისინი ემორჩილებოდნენ ჩვევებს, ჩამოყალიბებულ აზრს და იყვნენ ჩვეული ცხოვრების წესის „კომფორტის“ ტყვეობაში. ცვლილებებისადმი შიშის გამო ისინი ცრუობდნენ სხვებისა და საკუთარი თავის წინაშე, თითქოს იყვნენ კმაყოფილნი საკუთარი ცხოვრებით…
P.S. ძვირფასებო! დააფასეთ ის, რაც გაქვთ, გულწრფელად მადლიერნი იყავით იმისათვის, რაც უფალმა მოგცათ. გიხაროდეთ სიცოცხლის ყოველი დღე, გაუფრთხილდით ჯანმრთელობას. გამოიყენეთ ყოველი შესაძლებლობა, აჩუქოთ სიყვარული საყვარელ ადამიანებს და ირგვლივ ყველას. დაე, ჩვენში ყოველთვის იყოს სწრაფვა იმისაკენ, რომ გავხდეთ უკეთესნი არა ჩვენი წარმოჩენისთვის, არამედ უფლისა და სხვებისთვის. იყოს ჩვენი ცხოვრება სავსე მართლაც ღირებული ფასეულობებით.