მოიშორეთ მწარე ფესვი

რთულია, ამ სამყაროში ისე იცხოვრო, რომ უსამართლობის მსხვერპლი არ გახდე ან გული არ გეტკინოს. მიუხედავად იმისა, რომ ქრისტეს მადლით მპატიებელი გულები გვაქვს, პატარა წყენამაც კი შეიძლება მოგვწამლოს და სიცოცხლე გაგვიმწაროს. 40 წელზე მეტია, ვმსახურობ; მრავალ ქრისტიანს ვიცნობდი, რომლებიც მიუხედავად შინაგანი ბრაზისა, ახერხებდნენ, თავაზიანნი ყოფილიყვნენ. ისინი მწარე შხამს სვამენ და სულიერად იხოცებიან. ნაცვლად იმისა, რომ მივუტევოთ, ღმერთს მივანდოთ უსამართლობის განსჯა, სიბრაზეს გულში ვინახავთ. გულში ჩატოვებული ბრაზი კი ყოველთვის სიმწარეში გადაიზრდება, რასაც შურისძიებამდე მივყავართ.

გაბოროტებული ადამიანები

ბიბლია არა მხოლოდ ჩვენი რწმენის გმირების ბიოგრაფიებს მოგვითხრობს, არამედ უბრალო ადამიანების ცხოვრებასაც აღწერს; იმ პიროვნებების, რომლებსაც ისეთივე გულის ტკივილი გამოცადეს, როგორიც ჩვენ. ზოგიერთი მათგანი მოერია წყენას, დანაკარგსა და სიმწარეს.

გავიხსენოთ ნაყომი რუთის წიგნიდან. ისრაელში ჩამოვარდნილმა შიმშილმა ნაყომის ოჯახი აიძულა, მოაბში გადასახლებულიყო. ოჯახისა და მეგობრების გვერდში დგომის გარეშე, უცხონი უცხო მიწაზე აღმოჩნდნენ. ნაყომის ქმარი გარდაეცვალა, შემდეგ – ორივე ვაჟიც. მას შემდეგ, რაც  ისრაელში დაბრუნდა თავის რძალთან, რუთთან ერთად, ნაყომიმ იქ მყოფ ხალხს მიმართა:

ნაყომი გამწარებული იყო თავისი დანაკარგის გამო; ამბობდა, რომ ყოვლადძლიერმა „სიმწარე“ შეამთხვია მას.

გამწარებული ადამიანისთვის თუ მოგისმენიათ, მიხვდებით, რომ სიტყვა „მხიარული“ მასთან არავითარ კავშირში არ არის. გამწარებული სული თითქოს დროშია გაჩერებული; ის ტკივილის მოგონებებით ცხოვრობს. რამდენიმე წლის წინ ქალს შევხვდი, რომელიც იტანჯებოდა მტკივნეული განქორწინების გამო. წელიწადში ორჯერ ვსაუბრობდი მასთან ორი წლის განმავლობაში და ყოველ ჯერზე უარყოფითად ლაპარაკობდა თავის ყოფილ მეუღლეზე. განქორწინების შემდეგ ის გულისტკივილით იყო დატყვევებული.

გაწარებული სული გამუდმებით ადანაშაულებს ვინმეს იმ სიტუაციის გამო, რომელშიც აღმოჩნდა. ნაყომის შემთხვევაში ის გაბოროტებული მიმართავდა ღმერთს; გაბრაზებული იყო, რომ სიძნელენი და დანაკარგი დაუშვა ღმერთმა მის ცხოვრებაში. „უფალმა ცარიელი დამაბრუნა.“ – ამბობს იგი (რუთი 1:21) და კიდევ უფრო ამძაფრებს, როდესაც ამატებს: „ყოვლადძლიერმა უბედურება დამატეხა.“

ნაყომის ცხოვრება იობის დანაკარგს რომ შევადაროთ (იობი 1:1-22), დავინახავთ, მიუხედავად იმისა, რომ იობმა დაკარგა შვილები და ქონება, მაგრამ მაინც განადიდა ღმერთი:

მწუხარების ჟამს ვლინდება ღმერთის მიმართ ჩვენი დამოკიდებულება. როდესაც ცხოვრება დარტყმებს გვაყენებს, სიმწრისგან სისხლს ვღვრით თუ ღმერთს ვადიდებთ? იობი მოიდრიკა და ღმერთს უფრო მიუახლოვდა. ნაყომი კი განაწყენებული იყო უფალზე. მე მყავს ძვირფასი მეგობარი, რომელსაც მოზარდი შვილი გარდაეცვალა. ის მაგალითი გახდა ყველასთვის იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორ შეიძლება უფლის ჭეშმარიტ თაყვანისცემლად დარჩეს ადამიანი ტკივილის დროსაც კი. უფრო შემბრალებელი გახადა სხვისი ტანჯვის მიმართ (II კორინთელთა 1:3-4). ასევე ვიცნობ სხვებს; მათ, ვინც იტანჯებოდნენ საყვარელი ადამიანის უეცარი დანაკარგის გამო; მათ, რომელთაც უარი თქვეს ღმერთზე და გაბოროტდნენ. განსაცდელი არ სრულყოფს ადამიანის ბუნებას, ის ავლენს ადამიანის ბუნებას. ის ავლენს იმას, რაც ჩვენში ხდება.

გაბოროტებული

ძველ დროში კაცობრიობა, ძირითადად, მცენარეებზე ატარებდა ცდებს; ცდილობდნენ შეესწავლათ, რომელი მცენარე იყო საჭმელად ვარგისი და რომელი იყო მომწამვლელი. საბოლოოდ აღმოაჩინეს, რომ ტკბილი ხილი ან მცენარე საჭმელად უსაფრთხო იყო; ადამიანმა აღმოაჩინა, რომ მწარე მცენარეები ავადმყოფობის გამომწვევი და სასიკვდილოც კი იყო. ამის მსგავსად, მწარე ცხოვრებისეული გამოცდილება, თუ მას ჩვენს სულში ჩავიტოვებთ, შესაძლოა, სულიერი საწამლავი გახდეს, რომელიც იმედით სავსე ჩვენს ყველა მოლოდინს ანადგურებს და ქცევაზეც უარყოფითად აისახება. ასეთი გამოცდილება, შესაძლოა, ურთიერთობებში წყენის ან უსამართლობის შედეგად გაჩნდეს; შესაძლოა, დიდი იმედგაცრუებით და დანაკარგით დაიწყოს. სიმწარეს სიბნელე მოაქვს ადამიანის ცხოვრებაში.

მართლაც, სიმწარე არა მხოლოდ ანადგურებს ჩვენს ცხოვრებას, წმინდა წერილი გვაფრთხილებს, რომ მწარე ფესვმა, შესაძლოა, „ბევრი წაბილწოს“ (ებრაელთა 12:15). სიმწარის სულიერი ფესვი დამალულია; ესაა დაუძლეველი სიბრაზე, რომელიც დამარხულია ძალიან ღრმად, ჩვენი ცხოვრების ფსკერზე. გარეგნულად „მისაბაძ ქრისტიანებს“ ვგავართ მანამ, სანამ ტკივილის შესახებ საუბარს დავიწყებდეთ სხვებთან. როგორც ვთქვით, ეს ფესვი უფრო მეტად მტკიცდება და ბილწავს სხვებს. თუ არ გინდათ, შეეგუოთ გაბოროტებას, გაცნობიერებულად ესაუბრეთ სხვებს, იმისთვის, რომ თქვენი სიტყვებით არ მოწამლოთ ისინი. თუ გაბოროტებულ ადამიანს უსმენთ, ფრთხილად იყავით, რომ ეს განწყობა თქვენც არ გადმოგედოთ. 

გულგრილობა

დაბადების წიგნში კიდევ ერთ გაბოროტებულ სულს ვხვდებით, ესაა ესავი – იაკობის ძმა. ესავმა ჯერ მემკვიდრეობა დაკარგა ახალგაზრდობაში მიცემული უგუნური პირობის გამო და შემდეგ მამის კურთხევაც. როდესაც აღმოაჩინა, რომ მემკვიდრეობაც და მამის კურთხევაც თავის ძმას ერგო, „ხმამაღლა და მწარედ ამოიგმინა,“ – ვკითხულობთ ბიბლიაში. (დაბადება 27:34).

ჩვენი სიზარმაცისა თუ გულგრილობის გამო რაიმეს დაკარგვამ, შესაძლოა, სული გაგვიბოროტოს. ასევე, თუ ვინმე მოგვატყუებს და წაიღებს იმას, რაც ჩვენი იყო, ეს განადგურების ტოლფასია. ვიცნობ ზარმაც ადამიანებს და პატივს არ ვცემ მათ განათლებას. ისინი გაბოროტებულნი არიან და მუშაობენ მცირე შემოსავლისთვის. ასევე ვიცნობ ახალგაზრდებს, ქალებს, რომლებმაც რომელთაც ნება მისცეს მატყუარა ბიჭებს, ჰქონოდათ მათთან სექსუალური ურთიერთობა, რის გამოც ისინი მოგვიანებით მარტოხელა დედებად იქცნენ და ამ ყველაფერმა ისინი გააბოროტა. სულიერ ადამიანებსაც კი შეუძლიათ გაიხსენონ, როგორ იტანჯებოდნენ გაბოროტებით, რომელიც მათმა გულგრილობამ გამოიწვია. ვიცნობ ხუცესს, რომელიც თავისი მსახურების ერთგული იყო, თავის მეუღლეს კი გამუდმებით გულგრილად ეპყრობოდა. საბოლოოდ, ქალი გაშორდა მას. ხუცესმა დაკარგა მეუღლე, შვილებთან ემოციურად გაუცხოვდა და ეკლესიის პატივისცემაც აღარ შერჩა.

დანაკარგმა ესავი ძალიან გააბოროტა. ჩვენც დაგვიკარგავს ჩვენი ცხოვრების ღირებული ნაწილი გულგრილობის გამო? სხვებმა მიიღეს ის კურთხევა, რომელიც ჩვენთვის იყო განკუთვნილი და ამან გაგვაბოროტა? დაე, ღმერთმა გამოავლინოს ჩვენში ბოროტების ფესვი, რომელსაც გრძელვადიანი მოქმედება აქვს და ნელა გვკლავს.

ღმერთს სურს, რომ სიყვარული და ხალისი დაგვიბრუნდეს, ამიტომ გულით მივუახლოვდეთ მას და ვთხოვოთ მას, გვიჩვენოს ჩვენი გულის მდგომარეობა და უფლება მოგვცეს ვნახოთ, თავისუფალია თუ არა ჩვენი სული მწარე ფესვისაგან.

ავტორი: ფრენსის ფერჯიპენი