რამდენი უნდა ვილოცოთ? იმდენი, ვიდრე არ მოვა სისავსე, დანაყრება. აბსოლუტურად სულ ერთი არაა, რამდენ ხანს ვსხედვართ მაგიდასთან, მთავარი ხომ ისაა, რომ დავნაყრდეთ.
საკვები გემოსა და დანაყრების შეგრძნების გარეშე მხოლოდ იმედს გვიცრუებს. სწორედ ამიტომაა, რომ ბევრი ადამიანი გულგრილია ლოცვისადმი.
თუ ჩვენ მიზნად ვისახავთ რეკორდის მოხსნას ლოცვებში, დიდი ალბათობით ვიგრძნობთ საკუთარ თავზე გამარჯვების სიამოვნებას, რაც მხოლოდ გაამძაფრებს თვითსიმართლეს. ხოლო როდესაც ჩვენს სურვილებს ვუშვებთ არა ჭერში, არამედ უფლის თანდასწრებაში, ისინი ტრანსფორმირდებიან და კორექტირდებიან. ამაოდ არ უთქვამს უფალ იესოს, რომ „რასაც ისურვებთ“ მისი თანდასწრებით სავსე ლოცვაში, აუცილებლად გექნებათ.
უფლის თანდასწრებაში დაბადებული სურვილები ის ორიენტირები და ნიშნებია, რომლებიც წარმართავს ჩვენს ცხოვრებას. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი რამ. ჩვენ ყოველთვის არ შეგვიძლია, გავერკვიოთ ჩვენს ფიქრებსა და გრძნობებში, ან უბრალოდ საკუთარ თავს ვკიცხავთ. მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია ამ ყველაფრის მოტანა მისი სინათლით სავსე ობიექტურ თანდასწრებაში, რათა შევძლოთ მუქი ლაქების დანახვა.
72-ე ფსალმუნში ბიჭი, სახელად ასაფი თითქმის პარალიზებული იყო შურით იმ ადამიანებისადმი, რომლებიც ურჯულოებით იხვეჭდნენ კეთილდღეობას, მაგრამ შემდეგ ის შევიდა ღმერთის თანდასწრებაში და გაიგო, თუ რა ბოლო ელოდათ ასეთებს.
ამრიგად, რამდენი უნდა ვილოცოთ? განუწყვეტლივ. დანაყრებამდე. სისავსის შეგრძნებამდე. ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ ლოცვითი ცხოვრებით. ვიღაცას ძალისხმევა სჭირდება, რომ ისევ იგრძნოს ღმერთთან ერთობის გემო. ვიღაცას სჭირდება, რომ უბრალოდ ცეცხლი არ ჩააქროს. მთავარია გვახსოვდეს, რომ ღმერთშია ყველა ჩვენი წყარო და ჩვენით არაფერი არ ძალგვიძს, რელიგიობანას თამაში თუ შეგვიძლია მხოლოდ…