და მე ვიცი, ცოცხალია ჩემი მხსნელი

იობის ნუგეშის არსი ერთ პატარა სიტყვაშია: „ჩემი“, „ჩემი მხსნელი“ და იმაში, რომ მხსნელი ცოცხალია. ო, ჩაეჭიდეთ ცოცხალ ქრისტეს! მასში უნდა ვპოვოთ ჩვენი წილი მანამ, სანამ გავიხარებდეთ მისით.

რა არის საბადოში არსებული ოქრო ჩემთვის? ხალხი მათხოვრობს პერუში და შიმშილობს კალიფორნიაში. მხოლოდ იმ ოქროს, რომელიც ჩემს საფულეშია, შეუძლია ჩემს საჭიროებათა დაკმაყოფილება, რადგან შემიძლია პურის შეძენა, ასევეა მხსნელიც. მხსნელი, რომელიც არ მიხსნის, შურისმაძიებელი, რომელიც არასოდეს მომკითხავს სისხლს, რა სარგებელი მაქვს მათგან? ნუ დაწყნარდებით მანამ, სანამ რწმენით არ იტყვით: „დიახ, მე ვენდობი ცოცხალ ღმერთს და ის ჩემია.“

შესაძლოა, სუსტად ხართ უფალზე ჩაჭიდებული და თავდაჯერებულობად მიიჩნევთ ამის თქმას: „და მე ვიცი, ცოცხალია ჩემი მხსნელი…“ და მაინც, გახსოვდეთ, რომ თუ მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა გაქვთ, ამგვარი მცირე რწმენა გაძლევთ ამის თქმის უფლებას.

არის სხვა სიტყვაც, რომელიც იობის სრულ დარწმუნებაზე მიგვითითებს: „ვიცი“. თქმა იმისა: „მე იმედი მაქვს, მე მწამს“ – მოსახერხებელია და იესოს სამწყსოში ათასობით არიან ისინი, ვინც ამაზე ოდნავ შორს მიდის. ნუგეშის არსის ჩასაწვდომად უნდა თქვა: „ვიცი“. „თუ“, „მაგრამ“ ან „შესაძლოა“ – ნუგეშისა და სიმშვიდის მკვლელები არიან.

ეჭვი საშინელი რამაა ტანჯვის დროს. ისინი ნესტარივით ჩხვლეტენ სულს! მე თუ რაიმე ეჭვი მაინც მაქვს იმისა, რომ ქრისტე ჩემი არ არის, მაშ, ჩემთვის რჩება მხოლოდ ძმარი, შერეული სიკვდილის ნაღველთან, მაგრამ თუ ვიცი, რომ იესო ცოცხლობს ჩემთვის, მაშ, სიბნელე აღარ არის სიბნელე და ღამეც კი სინათლეა ჩემ გარშემო.

ჭეშმარიტად, ქრისტეს მოსვლამდე და ამაღლებამდე საუკუნეებით ადრე იობს შეეძლო ეთქვა: „ვიცი“, შესაბამისად, ჩვენც არ უნდა ვამბობდეთ ამას ნაკლები დარწმუნებით, ოღონდ, ეს დარწმუნება ნუ იქნება თავდაჯერებულობა. თვალი მივადევნოთ, რომ ჩვენი დამოწმება იყოს ერთგული, რათა საფუძველს მოკლებულ იმედზე არ ვაშენებდეთ და შემდეგ არ ვკმაყოფილდებოდეთ მხოლოდ საფუძვლით, რადგან მხოლოდ ზემო ოთახებიდან იშლება ჩვენ წინაშე ყველაზე ფართო ხედი. ცოცხალი მხსნელი, რომელიც ნამდვილად ჩემია, ეს გამოუთქმელი სიხარულია.

ავტორი: ჩარლზ სპერჯენი